Της Μαρίας Δήμου
Άραγε ο έρωτας αφήνει ίχνη στο πέρασμα του από τη ψυχή μας; Ποιο είναι το σημάδι του;
Είναι ένα σπασμένο κλαδί που μαρτυρά ότι κάποιος το πάτησε ή το ουράνιο τόξο που αποδεικνύει μια καταιγίδα που πέρασε; Είναι μια γλυκιά μελωδία που ηχεί ακόμη στα αυτιά ή κεραυνός που ακόμη τραντάζει τα σπλάχνα μας;
Το ίχνος που αφήνει ο έρωτας είναι ένα σύμπτωμα που ακουμπά το σώμα. Είναι το παραλίγο οι δύο να γίνουμε ένα, το λίγο ακόμα που δεν κράτησε. Είναι η φαντασίωση της ευτυχίας που δε βρήκε τόπο και χρόνο να συντονιστεί και να παραχθεί. Είναι το “είναι” μας που μετά το πέρας του έρωτα παραμένει τραυματίας πολέμου. Ένας πόλεμος των άστρων, μια ονειρική κατάσταση ό,που από αγκαλιά μαζί μετρούν τα άστρα γίνεται αναγούλα από τη πολλή αστερόσκονη. Πάντα πέφτει βαρύ το τέλος ενός έρωτα. Στο στομάχι, στο στήθος, στη καρδιά…
Στη πραγματικότητα ο έρωτας δεν αφήνει ένα νέο ίχνος στο πέρασμα του, αλλά, αναδεικνύει ένα παλιό. Στη ψυχανάλυση είναι το S1 το Κύριο σημαίνον. Είναι μια σημασία, μία λέξη, μια συλλαβή που ακούμπησε απαλά πάνω στο τραύμα πριν λησμονηθεί για πάντα η μνήμη του. Μαζί αφήνει και μια παλιά αναμνηστική ξεθωριασμένη φωτογραφία που περιέχει ένα ανεπαίσθητο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό σώματος. Το βλέμμα ενός ματιού, η γυαλάδα μια μύτης, δύο μικρές ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια.
Ένα S1 και ένα αντικείμενο a- τα βέλη του έρωτα. Πότε αφήνουν τραύμα μεθυστικό σα νέκταρ αθανάτων και πότε τραύμα σα τσίμπημα σκορπιού που κατακαιει το είναι μας.
Κατά βάση ο έρωτας είναι a-συμπτωματικος που σκορπίζει τον ιό του πάθους χωρίς να το καταλάβει κανείς. Μια πανδημία έρωτα που χαρίζει και αφαιρεί ζωή, που δεν έχει ίαση μα ούτε και θέλει να βρεθεί. Μια παράξενη ίωση που όλοι εύχονται να τη κολλήσουν χωρίς συμπτώματα κι ακριβώς πάνω σε αυτή την ελπίδα, γίνεται “ευτυχώς” μεταδοτική.
Φωτογραφία: Pixabay