Είναι γεγονός, ότι ο άνθρωπος σήμερα έχει γίνει ιδιότροπος, έχει κουραστεί από τα πολλά ψέματα που του έχουν πει, κοιτά τον διπλανό του με επιφύλαξη κι αναρωτιέται για τα κίνητρά του. Είναι καλός μαζί του; Σημαίνει κάτι θέλει να πετύχει. Είναι κακός στο διπλανό του, σημαίνει ότι σίγουρα θα κάνει κακό και στον ίδιο. Λες και η ανθρωπιά έχει εκλείψει, έχει χαθεί, έγινε σπάνιο είδος προς εξαφάνιση.
Κι όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, ακόμη υπάρχουν θετικά κίνητρα, ακόμη άνθρωποι παλεύουν για τις αλήθειες τους, τις αξίες τους, τα ιδανικά τους. Κι αν δεν έχουν, προσπαθούν σκληρά να βρουν μερικά. Τόσος κόσμος εκεί έξω που δείχνει αυθάδης, βιαστικός, παρορμητικός και αφελής. Σίγουρος για τον εαυτό του και τους στόχους του. Κι όμως, μέσα στη ψυχανάλυση παλεύουν, ιδρώνουν, αγωνίζονται να βγουν από τη κούρσα ταχύτητας, αγωνιούν για ένα μέλλον δίκαιο με τον χρόνο και τη προστιθέμενη αξία μιας ζωντανής επιθυμίας, κύριο συστατικό των ονείρων. Δεν αγωνιούν για τα φράγκα, την δόξα, τη δύναμη. Για το Μέλλον τους. Για την ευκαιρία τους στη ζωή, την ανάγκη τους να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να τολμήσουν να νιώσουν διαφορετικοί, να έχουν όνειρα. Δικά τους. Να κάνουν όνειρα, να τα μοιραστούν με εκείνους που θα τα σεβαστούν, θα τα αγαπήσουν. Βλέπω τον ιδρώτα να στάζει από την αγωνία, το δάκρυ να τρέχει από τη πίκρα, το ρολόι ξαφνικά να στενεύει το καρπό σα χειροπέδα, τη γραβάτα να χαλαρώνει γιατί αυτή η θηλιά πως στο καλό έγινε μόδα..
Κι όταν μουτρώνουν, θυμώνουν, τσακώνονται και αυθαδιάζουν δεν είναι επειδή τους βγήκε η κακία. Είναι επειδή όταν η πληγή τσούζει από το οινόπνευμα της αλήθειας από κάπου πρέπει να κρατηθούν. Κι όταν τους λες αντέχεις, κρατήσου, σου κακιώνουν που δεν τους κράτησες εσύ. Σε χρεώνουν για την υποτιθέμενη απάθειά σου. Αλλά, δεν είναι απάθεια η απόσταση, είναι η πίστη ότι μπορείς να τα καταφέρεις και μόνος σου όταν οι περισσότεροι στο περίγυρό σου, σου είπαν δε μπορείς ή δε σου είπαν τίποτα.. Σαν τον προπονητή στους αγώνες, μένει έξω από το πεδίο αθλήματος, ο αθλητής μόνος αγωνίζεται, στη τελική όλοι οι πραγματικοί αγώνες δίνονται με τον εαυτό σου.
Και τώρα πια όταν σου δείχνουν τα άστρα δε τα βλέπεις, όχι επειδή δεν υπάρχουν αλλά επειδή δεν έχεις ευχή να κάνεις όταν κάποιο από αυτό πέφτει, δε κοιτάς βαθιά τον ορίζοντα της θάλασσα γιατί δε πιστεύεις πως υπάρχουν άλλες στεριές πέρα από αυτή που πατάς, όταν σε κοιτούν στα μάτια τα γέρνεις στο πλάι γιατί φοβάσαι μη διακρίνει ο άλλος το κενό γιατί πίστεψες ότι δεν έχουν βάθος.. Γιατί κάποιοι σου είπαν ότι δεν έχεις ή δε σου είπαν, τίποτα..
Τόση ομορφιά στον άνθρωπο, τόση αγάπη, τόσος πλούτος στο πυθμένα της ψυχής του, τόση ειλικρίνεια και παιδικότητα, τόση καρτερία για μια αγκαλιά, ένα πιστεύω σε σένα, πάντα πίστευα.. που πήγε; Γιατί χάθηκε στο πέρας των χρόνων; Γιατί πίστεψε τελικά ο άνθρωπος την κακή εικόνα; Γιατί αφέθηκε σε αυτή κι έχασε το θησαυρό του; Το χειρότερο είναι ότι πίστεψε πως δεν θα τον ξαναβρεί, πως τώρα πια η αξία του χάθηκε και πρέπει να έχει λεφτά στο πορτοφόλι, στη τράπεζα, στα ρούχα και τα αξεσουάρ του. Για να λάμπει, να ξεγελά, να μπει στη βιτρίνα με τα «ακριβά» αντικείμενα..
Πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή πίσω από μια βιτρίνα; Κι όταν τη σπας για να ελευθερωθούν, οι άνθρωποι φοβούνται. Κι έχουν τα δίκια τους.. Σα φτωχοί συγγενείς σε έναν αριστοκρατικό δρόμο. Και τρομάζουν μήπως γίνουν δούλοι στους αφεντάδες. Μα όταν οι θησαυροί σου είναι εκεί, δε χρειάζεται να σκύψεις το κεφάλι. Τη ματιά να βυθίσεις στα βάθη σου αυτό χρειάζεται. Κι όταν το πρώτο μαργαριτάρι θα βγει τότε αναθαρρείς. Γιατί ξέρεις πως η αξία σου επιστρέφει κι αργά ή γρήγορα καταθέτοντάς την στη ζωή, αυτή η επένδυση θα φέρει τα κέρδη. Επιτέλους θα κοιμάσαι και ο ύπνος σου θα έχει πολλά όνειρα. Και εφιάλτες μαζί. Ποιος είπε ότι τα όνειρα είναι πάντα μια γλυκανάλατη ταινία; Οι ταινίες που έχουν κερδίσει τις καλύτερες κριτικές και τη καρδιά μας είναι αυτές με πλοκή, αγωνία και στο τέλος ένα δίδαγμα, μια ατάκα, μια αλήθεια.
Σε συνεπαίρνει η πλοκή, η πάλη, ότι κάποιος άλλος αγωνίστηκε και δικαιώθηκε ενώ εσύ τον παρακολουθείς τρώγοντας ποπ κορν και πίνοντας αναψυκτικό σε μια αίθουσα με κλιματισμό ή στα αναπαυτικά μαξιλάρια του καναπέ σου. Είναι γεγονός πως η αληθινή δράση γίνεται απολύτως αισθητή όταν εμπλέκεσαι κι εσύ μέσα. Ως φυσική παρουσία. Ξετυλίγοντας τον Μίτο της Αριάδνης για να μη χάσεις το δρόμο της επιστροφής. Γιατί όταν αγωνίζεσαι για μια ιδέα, μια αξία, για κάτι που αγαπάς έχει ουσία να γυρνάς πάλι πίσω. Αν δε γυρίσεις υπήρξες μόνο ονειροπόλος. Αν γυρίσεις όμως, έκανες την ελπίδα, την ευχή σου, τα όνειρά σου, να είναι γεγονός στη ζωή.
Στη θεωρία των πιθανοτήτων, ένα βέβαιο γεγονός, προκύπτει, ως σταθερό αποτέλεσμα ενός πειράματος τύχης. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο πείραμα τύχης από αυτό που η ζωή κάθε μέρα σου επιτάσσει να συμμετέχεις. Κι όταν τελικά φτάνεις σταθερά τις αξίες σου και τις τοποθετείς πίσω εκεί που ανήκουν δηλαδή σε εσένα, τότε, το τυχαίο γίνεται συγκεκριμένο και το συγκεκριμένο, γίνεται, Βιώσιμη Ζωή. Είναι ακριβώς αυτό που ευχόμαστε σε ένα μωρό που γεννιέται. Να έχεις υγεία και να κάνεις τα όνειρά σου Πραγματικότητα.
Αμήν.