Αυτό που αποκαλούμε «έρωτα» είναι μια ιστορία φαντασιακή, δηλαδή ερωτευόμαστε μια εικόνα, την εικόνα του άλλου, όχι αυτό που είναι ο άλλος, αλλά αυτό που φανταζόμαστε ότι είναι. Αυτό είναι το δράμα του έρωτα. «Δεν υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας». Και τελικά είναι αλήθεια, οι ερωτικές ιστορίες, δεν τελειώνουν όπως τέλος πάντων θα θέλαμε. Τελειώνουν είτε με χωρισμό, ή με γάμο ή με αυτό το γνωστό συναίσθημα που αποκαλούμε αγάπη.
Όχι το πάθος, όχι το ερωτικό συναίσθημα, αλλά την αγάπη που είναι πιο ήρεμη, η οποία μπορεί να ευχαριστεί ταυτόχρονα. Η αγάπη συνιστά τον καλύτερο τρόπο να τελειώσει μια ερωτική σχέση. Να ερωτεύεσαι μέσα στην αγάπη. Μια αγάπη λογική, ήρεμη, λιγότερο βίαιη, λιγότερο υπερβολική, η οποία όμως επιτρέπει σε δυο ανθρώπους να συνεχίζουν να έχουν οικειότητα, να ζουν μαζί, ενδεχομένως να αποκτήσουν παιδιά, γιατί όχι; Οι ανικανοποίητοι έρωτες είναι αυτοί που δεν εξελίσσονται σε αγάπη, σε αποδοχή ότι ο Άλλος δεν έχει όλη τη γαλήνη και τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε.
Μόνο στη βιωμένη αγάπη μπορούμε να μη θυμώνουμε πια με αυτή την αλήθεια, μαθαίνουμε να ζούμε με τις ελλείψεις μας, χωρίς να ζητούμε τα «ρέστα» από τον Άλλον, που μας χρέωσε με μια υπόσχεση αυταπάτης ότι όλα θα είναι μέσα στη πληρότητα του έρωτα. Στη τελική δική μας φαντασίωση είναι η πληρότητα του Άλλου. Ο Έρωτας μυθοποιεί τον Άλλον, αρέσκεται να φτιάχνει ιδανικές ιστορίες και ταυτίσεις που ευτυχώς η αγάπη τις γειώνει, τις κάνει πιο ελαττωματικά ανθρώπινες και υποφερτές…
Όταν έχουμε ένα ζεύγος όπου ο ένας υποφέρει διότι ικετεύει γι’ αυτή τη ‘μαγική λεπτομέρεια» που έχει δει στον Άλλον κι έτσι του δίνει δύναμη και μια μυθοποίηση, τότε λέμε ότι η ενόρμηση θανάτου έχει μπει σε ισχύ. Η ενόρμηση θανάτου εμπλέκεται με τη μελαγχολία και τη κατάθλιψη. Με ένα είδος αποχωρισμού που δε μπορούμε να τον μεταβολίσουμε εύκολα διότι πρώτα από όλα έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, τη δική μας ιστορία από μωρά στο στάδιο του καθρέφτη και τη δυσκολία μας να αποχωριστούμε πόσο μάλλον να ξαναβρούμε αυτό το ίχνος γαλήνης στη λεπτομέρεια της μητέρας και της συμβιωτικής προγλωσσικής μας φάσης με εκείνη.
Πράγμα ακατόρθωτο όσο και οι υποσχέσεις μεταξύ ερωτευμένων το πρώτο καιρό. Όταν αυτό δεν επιλύεται με την αγάπη μεταξύ του ζευγαριού, αυτή τη καθημερινή αγάπη που δημιουργεί ένα είδος συμμαχίας μεταξύ των δύο μελών, ένα είδος προσγείωσης ομαλής από τον έρωτα, όταν λοιπόν αυτό δε γίνεται τότε έχουμε τον όλεθρο. Αυτό το συναίσθημα του χασίματος, του κατακερματισμένου συναισθήματος, της μοναξιάς, της ρήξης με μια πραγματικότητα όπου χωρίς το συμπλήρωμα του Άλλου που έφυγε, αυτή η πραγματικότητα φαίνεται ασήκωτη και σκοτεινή όσο κι ένας εφιάλτης.
Ευτυχώς ο χρόνος είναι σύμμαχος όπως και η ψυχική άμυνα της απώθησης, όπου σιγά σιγά ξαναμαθαίνουμε λίγο λίγο να ξανά αναπνέουμε μόνοι ή με ένα νέο έρωτα παρέα, συνήθως όμως,, με την ίδια κατάληξη. Θέλει πολλή δουλειά ο έρωτας που απογειώνει να μετατραπεί σε ήσυχη αγάπη που γειώνει και προσγειώνει το όνειρο ώστε να ξυπνούμε ομαλά από τον ύπνο της συντροφικότητας.
Ο έρωτας, ο άγριος παθιασμένος έρωτας κάνει το χρόνο για λίγο να σταματά, μας ξεκουράζει. Ο έρωτας που συγκατατίθεται στην αγάπη όμως συμβαδίζει με το χρόνο. Καρτερικά συμπορεύονται, γνωρίζοντας πως όποιο τέλος κι αν έρθει, το αναπόφευκτο τέλος της ζωής, υπήρξε μια ψυχή που γράψαμε αληθινά πάνω της, τη δική μας ιστορία.
Μεταβιβάσαμε πάνω της ένα μικρό παράπονο σα νανούρισμα, να μας αποκοιμίζει λίγο, ώστε να μη φοβόμαστε τόσο το πεπερασμένο του χρόνου μας, τη ματαιότητα που φέρει μέσα της κάθε μορφή ζωής. Η ψυχανάλυση μας προετοιμάζει σε αυτό, αφού κύρια τεχνική της είναι η μεταβιβαστική αγάπη. Μας προετοιμάζει να δεχτούμε την αναπόφευκτη μοναξιά της ύπαρξης και τις δυσκολίες της συνύπαρξης με το ταίρι μας, που όταν βρεθεί, ούτε θυσίες, ούτε συμβιβασμοί ούτε όμως υπερβολές και δηλώσεις χωρίς ουσία θα τη κάνουν να στεριώσει.
Κι αυτή είναι η περίεργη αλχημεία του έρωτα και της αγάπης που εμείς ως άπειροι αλχημιστές ευελπιστούμε να βρούμε τα συστατικά της. Μάταια. Και σε αυτή τη διαρκή αποτυχία μας, διαιωνίζεται η ζωή. Με την ελπίδα να βρούμε κάτι που έχουμε χάσει. Και σε αυτή την επιθυμία εξερεύνησης, συνεχίζουμε να θέλουμε να αναπνέουμε, να αγαπάμε, να ελπίζουμε. Ευτυχώς..