Το καλοκαίρι είναι η εποχή που ο χρόνος αλλάζει ρυθμό. Οι μέρες μακραίνουν, το σώμα επιβραδύνει, η καθημερινότητα παύει να έχει τις ίδιες απαιτήσεις. Αυτή η αλλαγή στον εξωτερικό χρόνο δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Ενεργοποιεί έναν άλλον, πιο εσωτερικό χρόνο: τον ψυχικό χρόνο.
Και τότε, εμφανίζεται μια σιωπηλή αλλά ισχυρή πρόταση: ήρθε η ώρα σου.
Η ώρα όχι της απόδρασης, ούτε της ξεκούρασης. Αλλά η ώρα της συνάντησης με εκείνα που μέχρι τώρα αναβάλλονταν: τα ανείπωτα, τα απωθημένα, τις επιθυμίες που δεν έζησαν, τα σχέδια που έμειναν στη σκιά.
Η εποχική αναμέτρηση με τον εαυτό
Καθώς όλα γύρω φαίνονται πιο χαλαρά, πολλές φορές αυτό που αναδύεται δεν είναι η χαρά αλλά η ανησυχία, η εσωτερική ένταση, ακόμα και η μελαγχολία. Όχι σπάνια, άνθρωποι νιώθουν πως τους «πιάνει κάτι» το καλοκαίρι: ένα αδιόρατο βάρος, μια απορία, ένα αίσθημα «τέλους» ή «χαμένου χρόνου».
Δεν πρόκειται για αδυναμία. Πρόκειται για ψυχική κίνηση. Το καλοκαίρι μάς φέρνει σε επαφή με τον Χρόνο όχι μόνο ως ημερολογιακή αίσθηση, αλλά ως υπαρξιακή εμπειρία.
- Πού βρίσκομαι σε σχέση με τη ζωή μου;
- Ποια πράγματα άφησα να περάσουν;
- Ποιες σχέσεις δεν μπόρεσα να ζήσω;
- Τι σημαίνει “μεγαλώνω”, “ωριμάζω”, “περνώ”;
- Πού θέλω να βρίσκομαι όταν έρθει το επόμενο καλοκαίρι;
Το καλοκαίρι ως χρόνος αποκάλυψης
Σε ψυχοδυναμικό επίπεδο, η διακοπή της ρουτίνας επιτρέπει την ανάδυση του ανεπεξέργαστου. Όσα «κρατούσε» το πρόγραμμα του χειμώνα — υποχρεώσεις, ρόλοι, ασχολίες — τώρα ζητούν χώρο. Το ασυνείδητο, όταν ο εξωτερικός θόρυβος χαμηλώνει, αποκτά φωνή.
Η αναμέτρηση με τον χρόνο δεν είναι πάντα τραγική. Μπορεί να γίνει και ευκαιρία. Να δοθεί χώρος για όνειρα που είχαν ξεχαστεί. Να ξαναγραφεί η σχέση του ατόμου με την απώλεια, το πέρασμα του χρόνου, την έννοια της φθοράς — αλλά και της δυνατότητας. Να μπει ένα ερωτηματικό εκεί που μέχρι τώρα υπήρχε βεβαιότητα ή άρνηση.
Μια πρόσκληση προς τα μέσα
Η φράση «Ήρθε η Ώρα σου» δεν χρειάζεται να σημαίνει πίεση. Μπορεί να σημαίνει έγκριση. Αναγνώριση. Ότι ο ψυχικός χρόνος είναι έτοιμος να επιτρέψει ένα άνοιγμα. Να ειπωθεί κάτι που δεν είχε ειπωθεί. Να ακουστεί ένα κομμάτι του εαυτού που ως τώρα έμενε στο περιθώριο.
Σε πολλές θεραπείες, το καλοκαίρι αποκαλύπτει αυτό το ρήγμα στον χρόνο: εκεί όπου το υποκείμενο καλείται όχι να σχεδιάσει το μέλλον με «στόχους», αλλά να σταθεί απέναντι στο ίδιο του το παρελθόν. Εκεί όπου η αλλαγή δεν ξεκινά από μια απόφαση, αλλά από μια αναγνώριση.
Το καλοκαίρι ως χρόνος της ερώτησης
Όχι όλοι οι άνθρωποι θα έχουν ένα “ωραίο καλοκαίρι”. Κάποιοι θα νιώσουν απώλεια, μοναξιά, θλίψη, αγωνία. Και κάποιοι από αυτούς θα νιώσουν ότι κάτι ωριμάζει μέσα τους. Κάτι κινείται. Κάτι που ως τώρα αναβαλλόταν, τώρα ζητά να ειπωθεί.
Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, μπορεί να είναι μια στιγμή αναμέτρησης. Όχι καταστροφής, αλλά ειλικρίνειας. Και ίσως — γιατί όχι — μια νέα αρχή.
