«Δεν είναι αυτό που λες· είναι το πώς με κοιτάς όταν δεν μιλάς.»
Το ερώτημα που δεν παύει να επιστρέφει
Αιώνες τώρα, το ερώτημα «τι θέλουν οι γυναίκες;» περιπλανιέται ανάμεσα στη φιλοσοφία, την ψυχανάλυση και την καθημερινή ζωή.
Από τον Φρόιντ που ομολόγησε ότι δεν βρήκε ποτέ απάντηση, μέχρι τον Λακάν που τόλμησε να πει πως «η γυναίκα δεν υπάρχει» ως καθολική έννοια αλλά μόνο μέσα από το λόγο κάθε μίας, η αναζήτηση παραμένει ανοιχτή.
Γιατί αυτό που θέλει μια γυναίκα δεν χωρά σε ορισμούς. Δεν είναι επιθυμία με σαφή όρια, αλλά μια κίνηση, μια παλμική αναζήτηση του εαυτού μέσα στη σχέση με τον Άλλο.
Πίσω από τις λέξεις
Μια γυναίκα μπορεί να πει πως θέλει αγάπη, κατανόηση, ασφάλεια. Μα πίσω από αυτές τις λέξεις υπάρχει κάτι πιο λεπτό: η επιθυμία να την δουν — όχι σαν ρόλο, όχι σαν προβολή, αλλά σαν μοναδικό υποκείμενο.
Να την αντικρίσουν χωρίς να τη συρρικνώσουν σε μια ταυτότητα.
Η γυναικεία επιθυμία δεν είναι κάτι που μπορεί να εξηγηθεί. Είναι ένας χώρος ανάμεσα: ανάμεσα στο «είμαι» και στο «γίνομαι», ανάμεσα στην ανάγκη για σύνδεση και στην ανάγκη για ελευθερία.
Η λεπτή κόψη της επιθυμίας
Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί:
«Θέλω να με αγαπούν χωρίς να με φυλακίζουν.»
«Θέλω να ανήκω χωρίς να χάνω τον εαυτό μου.»
Αυτές οι φράσεις φέρουν μέσα τους το παράδοξο της επιθυμίας — τη λαχτάρα για οικειότητα και ταυτόχρονα για χώρο. Για να μπορεί μια γυναίκα να υπάρχει με τον Άλλον χωρίς να σβήνει μέσα του.
Η επιθυμία δεν είναι ποτέ πλήρως συμβολίσιμη· παραμένει σαν εκείνη τη μικρή κηλίδα πάνω στο γράμμα που μιλά για την απόλαυση — τη jouissance — που δεν μπορεί να ειπωθεί, μόνο να βιωθεί.
Στην εποχή των εύκολων απαντήσεων
Σήμερα, ανάμεσα σε φίλτρα, hashtags και έτοιμες φράσεις αυτοβελτίωσης, οι γυναίκες δεν αναζητούν τον “τέλειο σύντροφο”.
Αναζητούν αλήθεια.
Μια σχέση που να αντέχει τη σιωπή, την αμφιβολία, τη σκιά.
Θέλουν να μπορούν να λένε «όχι» χωρίς ενοχή και «ναι» χωρίς φόβο.
Θέλουν να επιτρέπεται να επιθυμούν — χωρίς να πρέπει να απολογούνται.
Το δικαίωμα να μην ξέρεις
Ίσως, τελικά, αυτό που θέλουν οι γυναίκες να είναι κάτι απλό και επαναστατικό μαζί:
να έχουν το δικαίωμα να μη ξέρουν πάντα τι θέλουν.
Να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους ξανά και ξανά, να αλλάζουν, να επιστρέφουν, να επιλέγουν αλλιώς. Γιατί η επιθυμία δεν είναι προορισμός· είναι διαδρομή.
Και σε αυτή τη διαδρομή, η γυναίκα δεν ζητά να την καταλάβουν — ζητά να την ακούσουν.
Ένα κείμενο για όλες εκείνες που δεν ζητούν απαντήσεις, αλλά χώρο να υπάρξουν.
ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΟΥ
Ψυχοθεραπεύτρια Λακανικού Ψυχαναλυτικού προσανατολισμού